dinsdag 27 januari 2009

Haus Huth

Achter Potsdamer Platz zweeft een vreemd verticaal kunstwerk van de Amerikaan Pop-art-iest Robert Rauschenberg. Zijn “Riding Bikes” zijn twee - op enkele neonbuizen na - lichtgevende fietsen.

Het beeld is iets mooier aan de overzijde. In de achtergrond verschijnt Haus Huth. Dit wijnhuis overleefde als enige in de buurt alle twintigste-eeuwse geweld. Na de bouw van de Muur stond het moederziel alleen in West-Berlijn, vlakbij die Muur. 'Het laatste huis aan Potsdamer Platz' stond symbool voor de verwoesting en opdeling van de stad.

Tegenwoordig huist een restaurant met wijnwinkel in Haus Huth. Rondom doemen er enkel megatorens en winkelcentra op.

donderdag 22 januari 2009

World Weib Web

Recent geopend in het multiculturele Kreuzberg: "Internetcafé für Frauen". Met rode hartjes en slingers aan de buitenkant en het onbereikbare binnenste zedig afgedekt door condens en bruine klapdeurtjes. Een gat in de markt?

maandag 19 januari 2009

Albasket

Voor de winterstop voetbalde Hertha Berlijn in de Champions League tegen de Turkse grootmacht Galatasaray. In het indrukwekkende Olympiastadion supporterden de meeste toeschouwers voor de bezoekers. De Anatolen wonnen uiteindelijk ook met 0-1.

Een week later speelde Alba Berlijn in de Euroleague een partijtje basketbal tegen Fenerbahce. Alba's logo is een albatros, maar hun voornaam verwijst vooral naar sponsor Alba, een Berlijnse variant op Ivago.

Het spel ging op en neer, maar verliep al bij al klassiek. Er werd paarsgewijs gebruld van Fe-ner Fe-ner, Al-ba Al-ba en De-fence De-fence. En in de pauzes warmden trotse cheerleaders het publiek op.

Maar plots verscheen de geheel uit marsepein opgetrokken TV-ster Kai Pflaume op het parket. Voor zijn romantische show "Nur die Liebe zählt" pikte de Duitse Ingeborg Sergeant ene Daniela uit het publiek, waardoor de 13.000 toeschouwers konden meegenieten van de mooiste en intiemste verrassing van haar leven. Dit filmpje toont naast enkele melige momenten ook wedstrijdbeelden, de 02-Arena en het dolle publiek.

Alba trok trouwens aan het langste eind: 72-63. Afspraak in Berlijn, voor de finale!

vrijdag 16 januari 2009

Nicorette

Goede voornemens zijn ook in Berlijn bij aanvang van een nieuw jaar gemeengoed. Dat leid ik althans af uit de etalage van een apotheker in de buurt. Op twee triestige venstervelletjes schreef de pillendraaier, of zijn 'Nicorette'-verdeler, met alcohol(!)stift:

... und was wird aus Ihren guten Vorsätzen [voornemens] für das neue Jahr?

Een uniek schouwspel maakt voorbijgangers en inzittenden van voorbijzoevende trams bevattelijk duidelijk dat 2009 hét ideale jaar is om hun rookverslaving op een staatsbegrafenis te vergasten.

In het uitstalraam liggen opvulbare sigarettenhulzen en een sliert uitgeblazen serpentines. De as van de bijgevoegde dansende plastieken publiciteitskankerstok licht af en toe rood op. Op drie lange ijzerdraden werden tientallen - onder de beste klanten verzamelde - lege sigarettenpakjes geprikt.

Al loopt de roker nog zo snel, deze apotheker achterhaalt hem wel!

dinsdag 13 januari 2009

Blaarmeersen

Ik dacht even dat ik me van stad vergist had, toen ik door het Weinertparkje in m'n buurt wandelde. Ik stootte er op precies hetzelfde fluogeelappelblauwzeegroene speeltuig als aan de vijver van de Blaarmeersen. Ook een metalen pingpongtafel siert het park (zoals vlakbij de Gentse aanlegplaats voor waterpedalo's), maar helaas valt er nergens een ondoorgrondelijk doolhof te bespeuren.

Wat verderop op de wei doemde een licht absurde sculptuur op van een jongeman die ligt te zonnebaden in de sneeuw. Dit bronzen kunstwerk bleek 'Lesender Knabe' van de Berlijnse beeldhouwer Goettsche te zijn. Het was me niet opgevallen, maar de knaap leest inderdaad een boek of strip in het roste gras.

's Zomers bladert het ongetwijfeld aangenamer op deze Plage Tatoeage.

zaterdag 10 januari 2009

Der Baader Meinhof Komplex

Een eind geleden zag ik in Berlijns kubusvormige cinemacomplex het Duitse prestige-project 'der Baader Meinhof Komplex'. Een Duitse topcast van 175 acteurs en meer dan 6000 figuranten werkten mee aan deze duurste Duitse film ooit.

In 1970 richtten de radicaalste achterblijvers uit mei '68 de Rote Armee Fraktion (RAF) op. De RAF is ook bekend als de "Baader-Meinhofgruppe", vernoemd naar zijn bekendste aanvoerders: de ontvlambare Andreas Baader en de journaliste Ulrike Meinhof.

De extreemlinkse beweging pleegde vele terroristische aanslagen in West-Duitsland. Hun voornaamste doelwitten waren gebouwen en toplui die het verderfelijke kapitalisme en bloeddorstige imperialisme veruitwendigden. De groepering mag uiteindelijk 34 moorden inlijsten, naast de ettelijke bankovervallen, bomaanslagen en een vliegtuigkaping die ze pleegden.

De film toont de vrolijke opgang van een bende origineel-geschifte alternatievelingen, hun gloriejaren en hun onvermijdelijke neergang. In juni 1972 werden de meeste oorspronkelijke RAF'ers opgepakt. Een hoop zelfverklaarde opvolgers zette hun twijfelachtige missie verder, al werden ze door de founding fathers als onbekende watjes bestempeld.

Deze 'tweede generatie' tekende voor de Deutscher Herbst van 1977, een uitschieter van terrorisme in Duitsland, met als doel de bevrijding van de eerste generatie maar als resultaat een periode van strenge anti-terrorismeregelgeving. De RAF stierf een stille dood na 1977, ondanks de 'derde generatie', die banden onderhield met de Belgische CCC. In 1998 werd de RAF officieel opgeheven, tot grote vreugde van de Duitse bevolking.

In Duitsland bestond grote discussie over de film. De film is immers grotendeels uit het standpunt van de daders gedraaid, zodat je er enigszins sympathie voor zou durven opbrengen. De weduwe van een vermoorde zakenman trok zelfs naar de rechtbank.

Daarnaast was er het geval van Christian Klar. Deze RAF'er van de tweede generatie toont nog steeds geen enkel berouw over zijn daden. Toch loopt hij vandaag - na 26 gevangenis - vrij rond met een nieuwe identiteit. Bovendien kreeg hij een stageplaats aangeboden in het Berliner Ensemble, een bekend Berlijns theater.

Eind januari zou de film in België uitkomen. Een aanrader met intens grappige én tragische momenten. Hier alvast deze trailer:

woensdag 7 januari 2009

Baudouin

Net voor de wintervakantie ging ik naar een tentoonstelling over de bekende persfotograaf Robert Lebeck. Deze - intussen tachtigjarige - Duitser toerde vanaf 1952 door de hele wereld en legde onderweg ontelbare belangrijke figuren en onontdekte locaties vast op de gevoelige plaat.

Lebecks meest legendarische foto heet officieel "Junger Kongolese stiehlt König Baudouin von Belgien den Degen". Hij nam de bewuste foto op het onafhankelijkheidsfeest van Kongo in 1960. Onze dierbare koning Boudewijn liet zich toen wuivend in een maagdelijk wit pak door de Kongolese hoofdstad Leopoldville (nu Kinshasa) rijden. Op een bepaald moment snelde een zwarte man in kostuum naar Boudewijns slee, trok diens (blanke) sabel uit zijn schede en sprintte er vliegensvlug mee weg.

Lebeck was de enige fotograaf die zich niet vóór de auto posteerde. Had de Duitser toen niet achter de blinkende praalslee en de gemotoriseerde agent (met helm én duikbril) gestaan, dan hadden we van dit onvoorstelbare spektakel nooit iets geweten of gezien.

(De sympathieke dief werd een halve minuut later in de boeien geslagen door de Kongolese politie. Lebeck kon foto's trekken van de hele episode.)