zondag 29 maart 2009

Botschaftsviertel

Het district Pankow, de voormalige elitewijk van Oost-Berlijn, omvat één compacte wijk [Viertel] met zes ambassades [Botschaften]. In dat Botschaftsviertel, op een paar honderd meter van de Muur, werden begin de jaren zeventig een vijfentwintigtal nagenoeg identieke "optimale socialistische gebouwen" neergepoot voor de diplomatieke diensten van onder meer Cuba, Zwitserland en België.

Enkel Cuba bleef het Botschaftsviertel trouw en kreeg het gezelschap van enkele ambassades die verhuisden van Bonn naar Berlijn. De nieuwe buren zijn allemaal arm, jong of klein. Daarom verkiezen ze het sjofel-melancholische Botschaftsviertel boven een krap kolenkot rond het sjieke Tiergartenpark.

De ambassades zijn gebouwd in dezelfde vreemde stijl. Genre: sociale strandwoning voor zes gezinnen. Allen bezitten ze witte tralies, een slecht onderhouden tuin, vale gevelkleuren en drie verdiepingen met een balkon in het midden. Enkel de kleur van de glinsterende steentjes rond het balkon en het soort boom in de voortuin verschilt.

Het grootste deel van de wijk, drie huizen en een uitgebreid BMW-wagenpark, behoort Cuba toe. Met de satellietschotel kan de ambassadeur zich objectief door de Cubaanse staatstelevisie laten informeren. Aan de achterkant van de Cubaanse ambassade staat een gele Volkswagen van de Havana Night Company ('cocktail, party en cateringservice'): vertegenwoordiging in de breedste zin van het woord!

Aan de ambassade van Bosnië-Herzegovina is de witte Bekaertdraad zelfs voor modale sportievelingen weinig afschrikkend.

Een zwarte vrouw, misschien wel de Ghanese ambassadrice herself, sist in mijn richting: "wat heeft dit allemaal te betekenen!?". Ik mompel "mooie wijk, mooie gebouwen" en wandel schichtig weg. Iets verder is de dienstdoende chauffeur druk bezig met zijn diplomatieke limo, herkenbaar aan de O-nummerplaat (en niet CD). De chauffeur dompelt een verfborstel onder in een emmer bruin water om de smalle zijkant van de autodeuren grondig te reinigen (linksonder op de foto).

De Kaapverdische ambassadeur verstopte zijn vlag helaas netjes àchter zijn favoriete boom. Maar voor de rest is het gebouw krak hetzelfde als alle andere.

De ambassade van Eritrea (°1993) heeft een eigen versie van de Berlijnse beer op de kop kunnen tikken.

En ook de Moldavische ambassade volgt trouw alle architekturale regels van het Botschaftsviertel.

Twee diplomatieke villaatjes zijn door gewone families aangekocht en mooi gerenoveerd. Hun vlaggenstok roest wel iets meer dan bij de andere...

dinsdag 24 maart 2009

J'aime Berlin

Tot mijn stomme verbazing zetel ik vandaag precies zes maanden in Berlijn. Sinds gisteren ben ik bovendien verlost van het etiket volslagen buitenlander, aangezien ik de Duitse taaltesten eindelijk tot een goed einde bracht. Op dergelijke heuglijke momenten durft een mens al eens een fles Riesling kraken en een oude LP uit de kelder halen.

Sandra Kim, helaas weinig bekend van krakers als 'Jij beheerst mij totaal' en 'Jij brengt nooit meer bloemen' (met Frank Galan), bracht in de nadagen van haar carriere (1988) op de LP Bien dans ma Peau een lied uit over Berlijn.

De tekst van deze protestsong is eerder minimalistisch maar de videoclip maakt alles goed. De guerrilla Sandra Caldarone gaat aan de Muur op zoek naar haar grote fan Franz en samen maken ze een heroïsche tocht vol verrassende plotwendingen door het verscheurde Berlijn. De clip zou weldegelijk in Oost-Duitsland gedraaid zijn, ook al kan hier en daar de indruk van trucage ontstaan. Een kartonnnen decor in de Borinage blijft tot de mogelijkheden behoren.

De clip is in elk geval een absurde mix van kitsch, maatschappijkritiek, pathetiek, straffe beelden, sterallures, geschiedenisles en peperkoek. Het ware Belgische surrealisme?

zondag 22 maart 2009

Tweespalt

Langs de ene kant lijkt het wel Benidorm. Een verzamelplaats voor toeristen op sportschoenen, omzoomd door reclame voor Coca-Cola en voor de rioolkrant Bild-Zeitung.

Langs de andere kant doemt een cultureel-historische hotspot op. De Kaiser-Wilhelm-Gedächtnis-Kirche werd in 1943 half verwoest en kreeg er een nieuwe, hoogstmoderne versie bij.

Eén culinaire constante: Berlijnse curryworsten, braadworsten en bouletten.

zondag 15 maart 2009

New York Nails

Schönhauser Allee Arcaden was het eerste shoppingcentrum dat in Oost-Berlijn na de val van de Muur ontstond. Intussen slikt het gebouw dertig duizend (30.000!) kooplustigen per dag. De slogan is op zijn minst betwistbaar: schön, schöner, Schönhauser Allee Arcaden!

Het shoppingcenter ligt aan mijn vroegere vaste metrostation. Mijn favoriete winkel bevindt zich op de bovenste verdieping. De naam van deze beautyfarm is Amerikaans, maar het zijn Aziatische dames die minitieuze manicures en precieze pedicures bewerkstelligen, nagelpiercings schieten (5 euro) of nagels paars lakken en met glitters bedekken.

En welke winkel huist er onder mijn nieuwe woning? USA Nails, of hoe het leven aangenaam kan zijn.

vrijdag 13 maart 2009

Gevelarijen

Een vaak voorkomend en opvrolijkend fenomeen: het beschilderen van gigantische blinde gevels.

Vlakbij een voetbalstadion:

En op de zijgevel van Balzac, de Berlijnse Starbucks.

maandag 9 maart 2009

Paintball

Niemand had mij ooit ingelicht over het bestaan van een paintballshop. Ik maakte intens kennis met dit verschijnsel op mijn afscheidstocht door Prenzlauer Berg. Eerst hurkte ik neer op het trottoir voor enkele foto's, daarna liep ik naar het uitstalraam van de 'Paint Supply' om de aanwezige buit te schouwen.

Plotseling zwaaide de voordeur open. Een man kwam uitgelaten naar buiten gespurt. Het bleek de verkoper en hij, Holger, nodigde me uit in zijn heiligdom. Holger had me in het vizier gekregen toen ik een foto trok. Dat overkwam hem, of zijn winkel, zelden.

Binnen toonde ik me onder de indruk van zijn koopwaar. Alles was voorhanden om een vernietigende verfstrijd aan te gaan. Onheilspellende guns, zoals de Tippmann 98 Platinum Digital Camo (zie foto) hielden mij dreigend onder schot.

Ik biechtte Holger op dat ik nog nooit de edele sport der paintballen had beoefend. Dit bracht de vriendelijke verkoper enigszins van zijn stuk. Ik vroeg dan maar of Berlijn veel geschikte paintballplekken huisvest. Daarop volgde een exhaustief en per ansichtkaart geïllustreerd overzicht: van woodland en een oude luchthaven, over een veld met autowrakken, tot een gebied "waar weinig in is geïnvesteerd".

In de winkel waren ook een twintigtal helmen uitgestald. Mij deden ze aan de Power Rangers denken. Holger bevestigde dat en voegde er volledigheidshalve aan toe dat hij ook exemplaren zoals in Star Wars bezit. Ik vroeg Holger of private paintballhelmen, de V-Force Profiler bijvoorbeeld, frequent worden aangeschaft. Ook dat bevestigde Holger; hij vond het maar kiezig dat gehuurde helmen door veel mensen worden gebruikt. Bovendien is een beetje kwaliteit welkom: gamers vuren hun kogels met een snelheid van wel zeventig meter per seconde (meer dan 200 km/u) af richting vijandig bataljon.

Holger had liever niet dat ik binnen foto's trok. Ik moest maar eens een blik op zijn website werpen. Ook de paintballwereld kent blijkbaar staatsgeheimen.

Voor we elkaar vaarwel zegden, vroeg Holger me nog het adres van mijn blog zodat hij een link kon plaatsen op zijn website. Roger that!

donderdag 5 maart 2009

Vespa

Volgend weekend verlaat ik na zes mooie maanden de wijk Prenzlauer Berg. Daarom maakte ik nog snel een ommetje in de buurt, om hilaria te sprokkelen.

Vlakbij botste ik op een heuse scootershop. Een echte liefhebber placht te zeggen: een Piaggio is geen voertuig, het is een levenswijze. Zo iemand kan meerdere uitlaatpijpen opsommen en wordt goedgeluimd van 100 cc. Hij vergoddelijkt zijn snorfiets en wil zijn soepele tweetakt liefst op een altaar plaatsen.

Hier gebeurt dat letterlijk. Een prachtige Vespa straalt klasse uit vanop een vierkanten stalen podium. Koplamp en pinkers lichten tegelijk op. Ik zit op mijn knieën (voor de foto) en staar ademloos naar zoveel gemotoriseerde schoonheid.

dinsdag 3 maart 2009

Curry ohne Wurst

Na een lange werkdag flaneerde ik fluks naar de tramhalte. Vol overtuiging herhaalde ik de vertaalde mantra's die nog door mijn brein spookten: "Contacten in Dubai? Online netwerken is een must!" of "In crisistijden genieten van een breed professioneel netwerk".

Niet veel later bevond ik me terug in de harde en ruwe werkelijkheid. Een donker oerwoud aan kranen en flats degradeert de Fernsehturm, het trotse hoogtepunt van Oost-Berlijn, tot een mineure tandenstoker. De reclameslogan maakt het alleen maar erger. Onder "Curry zonder worst" verschijnt: "Azië vanaf 549 euro". Werk aan de winkel voor de marketinglui.