Revolution

Voorfilmpjes in de cinema zijn afwisselend praktisch, storend, dwaas en geweldig. Gisteren viel ik bijna van mijn zetel bij het zien van onderstaande reclamespot.

Hoofdrolspelers zijn achtereenvolgens: Fidel Castro, Mao Tse-Tung, Vladimir Lenin, Mahatma Gandhi, Ho-Chi Minh, Rosa Luxemburg, Martin Luther King, Che Guevara en Karl Marx. En de ontknoping is op z'n minst verrassend.



Het blijkt een promopraatje voor de nieuwste Dacia, de goedkope Roemeense variant van Renault. De Dacia is de ware troonopvolger van de Lada: weinig klasse of design en enkel in vale kleuren verkrijgbaar. Maar alleen al voor de prijs en deze fantastische spot zou ik me als de bliksem een Dacia Logan aanschaffen.

De 25 uur van Weeze

19u. Aankomst op de voormalige militaire Flughafen Weeze, nabij Düsseldorf. Poolse bouwvakkers bewonen vandaag de militaire barakken in de buurt. De luchthaven bedient intussen vooral Ryanair, al is ook het wereldse Corendon Airlines aanwezig. Regelmatig vertrekken er rommelvluchten naar Fuerteventura, Lanzarote en Gran Canaria. Door de hevige sneeuwval is het onzeker of mijn vlucht naar Berlijn (19u45) kan doorgaan.

20u. The gates are open. Ik wandel door de sneeuw naar de jet. De piloot kan pas opstijgen als er maximum anderhalve centimeter sneeuw op de startbaan (van 20 meter op 3 kilometer) ligt. Momenteel: vier centimeter, en de vlokken vallen sneller dan de twee sneeuwmachines kunnen ruimen. Afwachten dus...

21u. De verwarming in het vliegtuig valt een vijftal minuten uit, nadat eerder de elektriciteit het al eventjes begeven had. Ik geniet van de eerste Vlaamse weekendkrant in weken.

22u. De sympathieke piloot deelt mee dat de vlucht geannuleerd wordt. Ik zit op een strategische plek en kan daardoor als een van de eersten de eerstvolgende vlucht (06u30) naar Berlijn reserveren. Ik loop met mijn nieuwe vluchtdocument voorbij het lunapark en leg meteen beslag op de enige ligstoel die de luchthaven rijk is (rechtsonder het reclamepaneel op de foto). Een teak tuinmeubel, wat de twee Kempense huisvrouwen ons die ochtend nog zo hadden afgeraden wegens het intensieve onderhoud des winters.

23u. De hele nacht slaap ik betrekkelijk goed, al word ik geregeld wakker door de automatisch stem die ons aanmaant om uit veiligheidsoverwegingen bij onze valiezen te blijven.

00u. Een vriendelijke veiligheidsman deelt warme dekens uit. Ik aanvaard ze in dank en voel mee met Kosovaarse vluchtelingen. Ik heb spijt dat ik geen kussen of peignoir meegritste in mijn vorige overnachtingsplaats.

05u30. Ik sta rustig op, zie een lange rij, en trek buiten nog een fotootje ter herinnering.

05u55. De dame aan de ingang meldt dat het papier dat ik gisterenavond kreeg, geen check-in-bewijs is. Ik ren naar een Ryanair-desk, waar een lomp wijf mij bars toeblaft dat de check-in veertig minuten voor vertrek sluit. Ik ben luttele minuten te laat, ergo gescheten.

06u. Spurt naar de Service-Desk. Een jongedame stelt kortaf dat ik inderdaad te laat ben en dat ik een nieuwe vlucht zal moeten boeken. Ik schreeuw uit dat ik godverdomme een hele nacht in de hal lag te dutten, en dat het vliegtuig pas binnen een half uur vertrekt. Geen avance. Er blijkt geen andere mogelijkheid dan het boeken van de avondvlucht (19u45 - 90 euro) naar Berlijn.

07u. Ik baalde het voorbije uur als een stekker.

08u. Ik begin de humor van de situatie in te zien en heb vandaag gelukkig niks belangrijks te doen, behalve twee lessen.

10u. Aangezien er geen lockers zijn in de luchthaven, is een wandelingetje in de buurt van het luchthavengebouw onmogelijk.

11u. Ik word gek van het kleine luchthavengebouw. Van de weinige toeristische attrakties in de buurt, spreekt enkel het Bijbels openluchtmuseum me ietwat aan. Ik besluit gewoon te liften naar het dorpje Weeze, vier kilometer hiervandaan. Ik gooi mijn traditionele lifttechniek overboord, en staar - staand tussen de neerdwarrelende sneeuwvlokjes - zo triest mogelijk voor me uit.

11u10. Snel beet. Een vriendelijke Hollandse industrieel neemt me mee in zijn luxueuze Audi Q7. De man heeft een polyesterbedrijf in Polen en vindt mijn studiekeuze erg verstandig. "Nou man, daar ligt de toekomst voor jongeren!"

11u20. Weeze is groter dan verwacht, al valt er geen bal te beleven. Pietje Puk zou perfect aarden in Weeze, waar de jaren zestig nog gekoesterd worden en waar voetbalsupporters het embleem van hun favoriete voetbalploeg op hun garagepoort spuiten.

12u. Ik ontbijt op het dorpsplein bij bakkerij Willems. "Hier schmecken Backwaren noch wie sie schmecken sollen", stelt een certificaat terecht. De klanten in de bakkerij tschüsen allen terug als ik de bakkersvrouw gedag zeg.

13u. Dolend door Weeze voel ik me als een moderne rattenvanger van Hamelen. De aanwezige bejaarden en hangjongeren kijken me onbegrijpend aan.

14u. Ik drink een historisch walgelijke warme chocomelk in een cafe dat helemaal de paassfeer uitademt. Ik studeer vlijtig Russische woordjes en gooi de onderste helft van mijn kop tussen de plastieken bloemen.

15u. Bedwelmd door Arabische muziek, blog ik een uurtje in het Turkse internetcafé van Weeze. Inspiratie zàt.

16u. In de lokale PennyMarkt wandel ik tweemaal tergend traag langs alle rekken. Ik koop een potje probiotische yoghurt en een flesje High Speed - Oxygen Power. Ik vraag de Heer om vergiffenis namens alle mensen die regelmatig dit spul drinken. Ik mijmer over het economische succes van een bokaal gemarineerde rolmops op sterk water.

17u. Ik verlaat Weeze, waar de zoektocht naar de zin van het leven lang kan duren. Het sneeuwt niet meer en het begint te schemeren. Na een dik kwartier liften gaat een droompje in vervulling. Een klein Smartje rijdt speciaal om naar de luchthaven. De bestuurder bewijst in een bocht dat zijn 'Mercedes' geen toonbeeld van baanvastheid is.

17u30. Een Braziliaanse schone was vanochtend drie minuten te laat voor haar vlucht naar Dublin. We lachen om ons gelijkaardig noodlot en ik geef tips over de beste slaapplek in het gebouw.

18u. Ik wissel mijn vliegbewijs in aan de desk. De onthaaldame vraagt me tien euro omdat ik niet online ingecheckt heb. Ik leg haar briesend uit dat dit praktisch onmogelijk is voor wie zonet 23 uur in een printerloze luchthaven woonde. Ze geeft toe, en ik dank haar voor haar menselijkheid.

19u45. Ik zit voor de tweede maal in het vliegtuig naar Berlijn. Ik ontdek de sterke vrouw in Dana Winner en los het paginagrote kruiswoordraadsel op. Houtsoort, 4 letters: 'TEAK'!

21u. Trompetgeschal: "Another Ryanair on-time flight!". Het aankomstuur klopt inderdaad als een bus; alleen een dagje later dan voorzien. Ik kus de Berlijnse bodem.

22u. De bus passeerde een trieste wijk met miserabele hoogbouw en een protserig Dorint-Hotel. Tevreden dat ik terug thuis ben. Ik drink een Belgisch flesje 'Bonne Espérance' op de goede afloop.

En dat wil ik ook vertellen: hoe groot ook de tegenslag, uiteindelijk krabbel je weer overeind. Ik ben nu misschien wel gelukkiger dan vroeger.

Okay, dat laatste is een citaat van Dana Winner.

[Update 16 januari 2009: Ryanairs klachtendienst betaalde me zonet 90 euro terug!]

Kaas met gaten

Een flatgebouw in zwembadstijl. Zowel de ballustrade als de ronde trappenhal aan de linkerkant stralen tegelijk iets ouderwets en fris uit.

Neulich in Belgien

Aanrijding in Moskou verovert buitenland! Zo'n krantenkop waarvan je denkt: zou het?

De formidabele verfilming van het simpele verhaal over Johnny, 'der König der Landstraße' ("Was soll Matty mit so einem Proll-Vogel anfangen?"), is in Gent al tot cultureel erfgoed verheven ("In seiner Heimat war der Film bereits ein Kassenschlager").

In het buitenland heet deze low-budget-film meestal 'Moskow, Belgium', maar Duitsland koos voor de titel 'Neulich (onlangs) in Belgien'. Dankzij goede recensies en veel reclame is de film ook hier, eventjes toch, relatief succesvol geweest.

Een recensie schrijft over Gent als ware het Vladivovstok. "Waarschijnlijk kan men die vrouw met haar vermoeid gezicht ginds in elke supermarkt tegenkomen."

Een andere recensent bejubelt de film...

Der emotionale Hindernislauf, den (Regisseur) Van Rompaey für seine proletarischen Figuren in Gang setzt, ist dank liebevoll-realistischer Charactere, trockenem Humor, treffsicheren Dialogen und gut dossiertem Sentiment hochgradig unterhaltsam.

... en gooit bloemetjes naar Matty:

Besonders Barbara Sarafian besticht als überforderte Mutter, die in schlabberiger Strickjacke kunstvoll am Rande des Nervenzusammenbruches entlangbalanciert und den heranrückenden Liebhaber einer gnadenlosen Qualitätskontrolle zieht.

Wat kan Duits toch poëtisch zijn.

Hier de hilarische trailer van de film, volledig in het Duits gedubd!

Belgistiek

Vandaag was een grote dag voor de Nederlandstalige gemeenschap in Berlijn.

Voor het eerst in meer dan een maand verscheen er in mijn dagblad Der Tagesspiegel (vergelijkbaar met De Morgen maar met extra focus op Berlijn) een artikel dat integraal over België handelde. Ik vond het minimale stukje op de eerste bladzijde van de economie-bijlage. Meerbepaald in de rubriek 'Parkett Geflüster', wat opvallend goed lijkt op 'Kreten & Gefluiser', het meest lezenswaardige onderdeel van De Standaard.

Voorwerp van spot was natuurlijk Boer Yves, de visionaire geitenhoeder uit het grootstedelijke Ieper. De bewuste zes zinnen:

Eindelijk eens een politicus die weet hoe vele kleine beleggers zich momenteel moeten voelen. De Belgische eerste minister Yves Leterme heeft bij het failliet van de Amerikaanse bank Lehman Brothers 20.000 euro uit zijn privé-vermogen verloren. Hij heeft immers een rekening bij de Citibank, zo vertelde de christen-democraat woensdag in het Belgische parlement. Dat geld was, aldus Leterme, volledig in Lehman-producten belegd.
Was dat dan optimisme of lichtzinnigheid? Gelukkig is de man geen Minister van Financiën.

Daarnaast verleende mijn universiteit vandaag een eredoctoraat aan de Hollandse schrijver Cees Nooteboom. Het initiatief ging uit van de afdeling Niederlandistik, die op de webstek toekomstige studenten ronselt met de retorische vraag "Sie wollten immer schon mal wissen, wie es sich mit dem Flämischen und dem Niederländischen verhält?".

Nooteboom verdient deze lof omdat hij Berlijn klaarblijkelijk een prominente plek in zijn oeuvre gunt. Nooteboom zou hiermee de eerste Nederlandstalige auteur zijn die buiten ons taalgebied een eredoctoraat krijgt. Een Duitser wist mij - Nooteboomnitwit - gelukkig tijdig te melden dat Cees' boeken absoluut niet te vreten zijn.

Daar drink ik een blonde Affligem op! Het bier dat vandaag op het European Beer Star-kampioenschap in Nürnberg tot 'beste Belgische pils' verkozen werd, zo meldt De Standaard trots. Nog niks over vernomen in Duitsland...

Check Point Curry

Aan de uitgang van S-Bahnhof Friedrichstraße zag ik een Imbiss met de originele naam 'Check Point Curry'. Deze eettent bevindt zich langs de Spree, op een paar honderd meter van Duitslands belangrijkste politieke instellingen en vlakbij de sjieke wijk rond Unter den Linden.

Het kraam is een kubusvormige container die aan een bouwwerf plakt. Zo zie je rechtsboven nog een glimp van een stelling en linksachter twee (mooiere) werkcontainers op elkaar.

Onder de gesponsorde parasol hangt een verkeersbord (parkeerverbod...) dat wellicht nog deel uitmaakt van de werf. De verlichting op het 'terras' komt van een tl-buis, die misschien ook tot de werfverlichting behoort. Ik veronderstel dat het niet-afsluitbare terras, inclusief drankfrigo, elke dag ergens wordt binnengezet.

Dankzij een golfplaat worden klanten beschermd tegen regen en vallende bakstenen. Het harde plastieken scherm aan de rechterkant van de toog zet de klanten uit de wind, maar komt jammer genoeg los. Waar de diagonale afvoerbuis naartoe loopt, blijft een mysterie.

Aan wervende reclame is in elk geval gedacht. De uitbaters krijtten immers de prijs van de koffie (0,50 euro) op het houten brico-paneel vooraan. Een crimineel schreef daarboven kleintjes 0,2, maar was zo attent dat ook in krijt te noteren. Het rode reclamepaneel aan de zijkant van de container hangt scheef.

Ik vraag me af hoe de container er aan de binnenkant uitziet, en nog meer hoe de worsten smaken... Ik had helaas geen honger. Hoe zou dat toch komen?

Tempelhof

Vorige week sloot Flughafen Tempelhof de deuren. Deze West-Berlijnse locatie heeft een zwaar beladen historische betekenis. Eind jaren veertig fungeerde het door Hitler gebouwde complex namelijk als eindpunt van de luchtbrug, die het tijdelijk omsingelde West-Berlijn moest bevoorraden.

De kranten schreeuwden gans oktober moord en brand. Bladzijden vol pathetische lulkoek, zoals: "30 oktober 2008 zal voor altijd in het geheugen van de Berlijners gegrift blijven". Geen rechtzaak, protestbeweging of volksraadpleging (60% tegen de sluiting, maar onvoldoende opkomst) kon de sluiting echter tegenhouden.

Ook ministers en bedrijfslui waren in rouw. Niet omwille van het unieke landingsgebeuren, met een prachtig uitzicht en naast een kudde grazende schapen. Wel omdat uitchecken nergens zo vlot verliep als in Tempelhof. Hier wandelden passagiers geen marathon op horizontale roltrappen, maar belandden ze meteen in de grote hal, waar alle bagage op één (1!) bagageband cirkelde. De rolcontainer vlotjes in de U-Bahn duwen, en twintig minuutjes later triomferen aan Brandenburger Tor.

In Berlijn schieten nog twee luchthavens over. De bedoeling is dat ook Tegel, vooralsnog het belangrijkste vliegveld, binnenkort sluit. Schönefeld, nu nog een kleine luchthaven voor low-cost-maatschappijen ver zuidelijk van Berlijn, moet vanaf 2011 de enige aeronautische toegangspoort tot de hoofdstad zijn.

Tempelhof was dus gedoemd te sluiten. Het complex getuigt toch niet van een enorme esthetische klasse en ligt bovendien midden in een woonwijk. Het reusachtige ronde gebouw (vol kantoren) en de tarmac zouden samen het grootste overheidsgebouw ter wereld vormen, na het Pentagon en het paleis van Ceaucescu. Een bloeiende wereldstad kan een dergelijke onmetelijke oppervlakte ongetwijfeld veel boeiendere bestemmingen geven.

Wel betwistbaar is het tijdstip van de sluiting. Tot mijn stomme verbazing weet de Berlijnse overheid nog niet wat ze met Tempelhof zal aanvangen. Genoeg ideeën - parken, woningen, zotte torens,... - maar nog geen architect, laat staan een visionair plan. Daarnaast organiseert Duitsland de komende jaren nog een aantal grote evenementen (bvb. het WK vrouwenvoetbal), terwijl de luchthaven in Schönefeld nog aan het uitbreiden is.

Zolang er niks beweegt, staat Tempelhof leeg. Dat verkiest de Berlijnse overheid boven het draaiende houden van een verlieslatende luchthaven. In de overgangsperiode zorgen nog een paar werknemers voor het onderhoud, en negen brandweermannen blijven stand-by.

Maar het doek is dus definitief gevallen. Met een sjiek feest voor 500 vips in de luchthal, zonder het gehoopte grote afscheidsfeest voor alle verslagen Berlijners. Een nieuwe ontgoocheling.

Allerzielen

Om iedereen gerust te stellen: dankzij Hem bevind ik mij - na een dikke maand - nog steeds op het rechte pad.

Deze week viert Berlijn geen allerheiligen, allerzielen, geïnstitutionaliseerd kerkhofbezoek of vakantie. Op 13 november is het wel Volkstrauertag (Nationale Rouwdag), vooral ter herdenking van oorlogsslachtoffers.

Toch een zalige hoogdag aan allen!