maandag 24 november 2008

De 25 uur van Weeze

19u. Aankomst op de voormalige militaire Flughafen Weeze, nabij Düsseldorf. Poolse bouwvakkers bewonen vandaag de militaire barakken in de buurt. De luchthaven bedient intussen vooral Ryanair, al is ook het wereldse Corendon Airlines aanwezig. Regelmatig vertrekken er rommelvluchten naar Fuerteventura, Lanzarote en Gran Canaria. Door de hevige sneeuwval is het onzeker of mijn vlucht naar Berlijn (19u45) kan doorgaan.

20u. The gates are open. Ik wandel door de sneeuw naar de jet. De piloot kan pas opstijgen als er maximum anderhalve centimeter sneeuw op de startbaan (van 20 meter op 3 kilometer) ligt. Momenteel: vier centimeter, en de vlokken vallen sneller dan de twee sneeuwmachines kunnen ruimen. Afwachten dus...

21u. De verwarming in het vliegtuig valt een vijftal minuten uit, nadat eerder de elektriciteit het al eventjes begeven had. Ik geniet van de eerste Vlaamse weekendkrant in weken.

22u. De sympathieke piloot deelt mee dat de vlucht geannuleerd wordt. Ik zit op een strategische plek en kan daardoor als een van de eersten de eerstvolgende vlucht (06u30) naar Berlijn reserveren. Ik loop met mijn nieuwe vluchtdocument voorbij het lunapark en leg meteen beslag op de enige ligstoel die de luchthaven rijk is (rechtsonder het reclamepaneel op de foto). Een teak tuinmeubel, wat de twee Kempense huisvrouwen ons die ochtend nog zo hadden afgeraden wegens het intensieve onderhoud des winters.

23u. De hele nacht slaap ik betrekkelijk goed, al word ik geregeld wakker door de automatisch stem die ons aanmaant om uit veiligheidsoverwegingen bij onze valiezen te blijven.

00u. Een vriendelijke veiligheidsman deelt warme dekens uit. Ik aanvaard ze in dank en voel mee met Kosovaarse vluchtelingen. Ik heb spijt dat ik geen kussen of peignoir meegritste in mijn vorige overnachtingsplaats.

05u30. Ik sta rustig op, zie een lange rij, en trek buiten nog een fotootje ter herinnering.

05u55. De dame aan de ingang meldt dat het papier dat ik gisterenavond kreeg, geen check-in-bewijs is. Ik ren naar een Ryanair-desk, waar een lomp wijf mij bars toeblaft dat de check-in veertig minuten voor vertrek sluit. Ik ben luttele minuten te laat, ergo gescheten.

06u. Spurt naar de Service-Desk. Een jongedame stelt kortaf dat ik inderdaad te laat ben en dat ik een nieuwe vlucht zal moeten boeken. Ik schreeuw uit dat ik godverdomme een hele nacht in de hal lag te dutten, en dat het vliegtuig pas binnen een half uur vertrekt. Geen avance. Er blijkt geen andere mogelijkheid dan het boeken van de avondvlucht (19u45 - 90 euro) naar Berlijn.

07u. Ik baalde het voorbije uur als een stekker.

08u. Ik begin de humor van de situatie in te zien en heb vandaag gelukkig niks belangrijks te doen, behalve twee lessen.

10u. Aangezien er geen lockers zijn in de luchthaven, is een wandelingetje in de buurt van het luchthavengebouw onmogelijk.

11u. Ik word gek van het kleine luchthavengebouw. Van de weinige toeristische attrakties in de buurt, spreekt enkel het Bijbels openluchtmuseum me ietwat aan. Ik besluit gewoon te liften naar het dorpje Weeze, vier kilometer hiervandaan. Ik gooi mijn traditionele lifttechniek overboord, en staar - staand tussen de neerdwarrelende sneeuwvlokjes - zo triest mogelijk voor me uit.

11u10. Snel beet. Een vriendelijke Hollandse industrieel neemt me mee in zijn luxueuze Audi Q7. De man heeft een polyesterbedrijf in Polen en vindt mijn studiekeuze erg verstandig. "Nou man, daar ligt de toekomst voor jongeren!"

11u20. Weeze is groter dan verwacht, al valt er geen bal te beleven. Pietje Puk zou perfect aarden in Weeze, waar de jaren zestig nog gekoesterd worden en waar voetbalsupporters het embleem van hun favoriete voetbalploeg op hun garagepoort spuiten.

12u. Ik ontbijt op het dorpsplein bij bakkerij Willems. "Hier schmecken Backwaren noch wie sie schmecken sollen", stelt een certificaat terecht. De klanten in de bakkerij tschüsen allen terug als ik de bakkersvrouw gedag zeg.

13u. Dolend door Weeze voel ik me als een moderne rattenvanger van Hamelen. De aanwezige bejaarden en hangjongeren kijken me onbegrijpend aan.

14u. Ik drink een historisch walgelijke warme chocomelk in een cafe dat helemaal de paassfeer uitademt. Ik studeer vlijtig Russische woordjes en gooi de onderste helft van mijn kop tussen de plastieken bloemen.

15u. Bedwelmd door Arabische muziek, blog ik een uurtje in het Turkse internetcafé van Weeze. Inspiratie zàt.

16u. In de lokale PennyMarkt wandel ik tweemaal tergend traag langs alle rekken. Ik koop een potje probiotische yoghurt en een flesje High Speed - Oxygen Power. Ik vraag de Heer om vergiffenis namens alle mensen die regelmatig dit spul drinken. Ik mijmer over het economische succes van een bokaal gemarineerde rolmops op sterk water.
17u. Ik verlaat Weeze, waar de zoektocht naar de zin van het leven lang kan duren. Het sneeuwt niet meer en het begint te schemeren. Na een dik kwartier liften gaat een droompje in vervulling. Een klein Smartje rijdt speciaal om naar de luchthaven. De bestuurder bewijst in een bocht dat zijn 'Mercedes' geen toonbeeld van baanvastheid is.

17u30. Een Braziliaanse schone was vanochtend drie minuten te laat voor haar vlucht naar Dublin. We lachen om ons gelijkaardig noodlot en ik geef tips over de beste slaapplek in het gebouw.

18u. Ik wissel mijn vliegbewijs in aan de desk. De onthaaldame vraagt me tien euro omdat ik niet online ingecheckt heb. Ik leg haar briesend uit dat dit praktisch onmogelijk is voor wie zonet 23 uur in een printerloze luchthaven woonde. Ze geeft toe, en ik dank haar voor haar menselijkheid.

19u45. Ik zit voor de tweede maal in het vliegtuig naar Berlijn. Ik ontdek de sterke vrouw in Dana Winner en los het paginagrote kruiswoordraadsel op. Houtsoort, 4 letters: 'TEAK'!

21u. Trompetgeschal: "Another Ryanair on-time flight!". Het aankomstuur klopt inderdaad als een bus; alleen een dagje later dan voorzien. Ik kus de Berlijnse bodem.

22u. De bus passeerde een trieste wijk met miserabele hoogbouw en een protserig Dorint-Hotel. Tevreden dat ik terug thuis ben. Ik drink een Belgisch flesje 'Bonne Espérance' op de goede afloop.


En dat wil ik ook vertellen: hoe groot ook de tegenslag, uiteindelijk krabbel je weer overeind. Ik ben nu misschien wel gelukkiger dan vroeger.

Okay, dat laatste is een citaat van Dana Winner.

[Update 16 januari 2009: Ryanairs klachtendienst betaalde me zonet 90 euro terug!]