Door de stad lopen slechts vijf metrolijnen, maar de stations zijn pareltjes langs binnen- en buitenkant. Door de vele rivieren, kanaaltjes en zompige ondergrond heeft Sint-Petersburg bovendien het diepste metronet ter wereld. Na aankoop van een goedkoop geperforeerd muntje neem je de roltrap naar beneden. Klokvast honderdvijfendertig eindeloze seconden. Mensen lezen, zitten, kussen, muziek beluisteren en, vooral, zwijgen.
Onderaan de drie parallelle roltrappen zit steevast een vrouw die kans maakt op de Prijs Aurore Dobbelaere Voor De Minst Benijdenswaardige Job Ter Wereld. Naar mijn inzichten bestaat haar taak uit het beheersen van het roltrapverkeer, want niet alle roltrappen worden altijd opengesteld. Daarom moet zij voortdurend vanuit haar claustrofobische cabine naar de voorbijglijdende roltrappen staren.
Gelukkig kan de roltrapcoördinatrice bij het uitvoering van haar loodzware taken gebruik maken van een oude zwarte telefoon. Deze maakt een vlotte communicatie mogelijk met haar evenknie aan de andere kant van de roltrappen (die uiteraard ook in aanmerking komt voor de Prijs Aurore Dobbelaere).
Op het perron tellen de klokken niet af maar op. Reizigers moeten dus zelf inschatten hoeveel tijd er tussen twee metro’s zit. In de spits hoef je maar een dikke minuut in de tunnel te staren. Dan komen de blauwe stellen aangedenderd en wanneer “Opgelet” weerklinkt, knallen de dubbele deuren - er zijn immers ook deuren aan de kant van het perron - dicht met een daverend geluid.
Pas sinds eind augustus is het niet langer strafbaar om foto’s te trekken in de metro. Vroeger kon je voor het fotograferen in deze “strategische locaties” een boete oplopen van, sidder en beef, honderd roebel (2,5 euro).