Packstation

Wanneer ik in mijn Stammkneipe vertoef, ben ik fysiek niet in staat toegezonden postpakketten in ontvangst te nemen. Bij thuiskomst spoed ik mij dan naar Herr Beck aan de overkant of klop ik aan bij het in asielrecht gespecialiseerde advocatenbureau op de eerste verdieping. Telkens keer ik tevreden terug met ronkende titels als "Sturm. 1918." of "Für Vaterland und Ehre!".

Het koeriersbedrijf DHL stuurt mij daarentegen naar de grote postcentrale aan het kanaal. Normaal word ik dan snel bediend door bijdehante dames met gele foulards, die mij in de gauwte een Postbankrekening proberen aan te smeren.

Onlangs propte DHL enkel een geheimzinnige code in mijn bus. Daarmee moest ik me naar hun Packstation begeven. Het leek een scoutsspel maar was bittere ernst.

Ik trad binnen in het helgele spelonk van DHL en hield mijn streepjescode voor het plasmascherm. Wat zou er in mijn kluis liggen: ongedekte cheques of ontluisterende wetenswaardigheden over het Lam Gods?

Een vakje uiterst links knalde open. Ik bukte me en zag... een doodnormaal postpakket!

Ik beende het Packstation uit met een nieuw standaardwerk onder de arm. Het beloofde een grandioze dag te worden.