Op een avond riep Jezus Christus zijn twaalf beste kameraden tezamen. Na een aperitief sprak hij hen toe: "Kameraden, vroeger waren onze samenkomsten veel beter georganiseerd. We woonden allemaal in dezelfde straat en werkten bij dezelfde leerlooier. Daardoor konden we tijdens elke schafttijd gezellig samen eten. Maar sinds onze werkgever door de crisis failliet is en sommigen met hun lief in een fermette buiten Nazareth wonen, heeft onze oude vriendengroep geen enkele houvast meer."
De apostelen knikten instemmend en Jezus Christus schakelde een versnelling hoger. "De chaos van de laatste tijd begint mij ferm de keel uit te hangen. Soms zien we elkaar op donderdagavond, dan weer op zondagavond na Flikken. Maar soms missen we elkaar twee weken lang. De ene keer staat Matteus achter de toog en kost een kroes twee dinar, de andere keer geeft Judas alles gratis weg. Vaak reinigt Bartolomeus achteraf de hele keet - waarvoor hulde Bartolomeus - maar evengoed stinkt het hier een week later nog steeds in alle hoeken."
De kameraden staarten beschaamd voor zich uit. "Beste vrienden," zo eindigde Jezus Christus geslepen met een emotionele toets, "ik ben terminaal ziek en het zijn mijn Laatste Dagen hier op aarde." De apostelen hoorden een speld vallen. "Maar ik wil als afscheid de boel hier nog snel reorganiseren. Voortaan zien we elkaar elke zondagochtend, klokslag tien onder het belfort. We nemen iemand in dienst om de wijnflessen te ontkurken en de stokbroden te smeren. Ieder uur gaat er een spaarvarken rond, waar iedereen braafjes één zilverling insteekt. Schluss met die chaos!"
De aanwezige apostelen applaudisseerden geestdriftig. "Deze man is visionair," orakelde Petrus, "Zijn Reorganisatie is mijn wil!".
Jezus Christus bedankte zijn kameraden voor hun geloof in Zijn reorganisatievoorstellen. Hij hing een wit blad met de taakverdeling aan het prikbord en zocht zijn hangmat op. Reorganisatie volbracht!
Pastis nippend en Gauloise smorend de chansons van Piaf of het werk van Sartre beluisteren? Hélas! Platte boerenkermis op een zielloze lap beton. Overal rupsen, schietkramen, lunaparken of anorectische pony's. Duitse braadworsten verbroederen met roze suikerspinnen.
Helemaal achteraan, verscholen in een hoekje doemt plotsklaps een authentiek Frans dorpje. Op verlichtbare bordkartonnen tekenden francofielen met wasco's en zin voor perfectie de glooiende landschappen van de Languedoc of Picardië. De stalen Eiffeltoren straalt centralisme en stabiliteit uit, al moet de crazy shaker in de achtergrond blijven draaien!
Morgen - Quatorze Juillet! - is de pret voorbij. God in Frankrijk draait zich alvast om in zijn graf.
Iets verder staan nog resten van de Muur op de ondergrondse bunker van Hitler.
Sinds de Britse ambassade haar straatdeel aan weerskanten met ijzeren paaltjes liet afzetten, is de straat geen drukke verkeersader meer. De gekke vormen in de voorgevel moeten symbool staan voor de unieke Britse humor.
Maar de Wilhelmstraße is ook:
avontuurlijk, door de op een luchtverkeerstoren lijkende ambassade van Tsjechië,
zonnig, dankzij jeugdhuis Ikarus,
mobiel, door de garage van 'Trabi Safari', een bedrijf dat Trabanten verhuurt aan toeristen,
literair, door de boekenwinkel 'Lüderitz & Bauer' (opgelet: dit is een muurschildering en niet de echte ingang),
artistiek, door enkele beschilderde gevels,
en paradijselijk, door een fresco over de harmonische DDR-tijd uit de jaren '50. Titel van dit meesterwerk: "Die Bedeutung des Friedens für die kulturelle Entwicklung der Menschheit und die Notwendigkeit des kämpferischen Einsatzes für ihn" [Het belang van vrede voor de culturele ontwikkeling van de mensheid en de noodzaak om zich daar strijdvaardig voor in te zetten].
Chapeau voor de ontwerpers van deze straat!
Op het gele bord staat geschreven: Jetzt nutzen Sie die vielen Vorteile [Geniet nu van de vele voordelen]! Alsof ik anno 2007 een bank vol reclameslogans binnenstap. Voor een bakje aandelen, vers van de pluk.
