Begin dit jaar stierf in Berlijn de genaamde Mehmet Aygün, de man die in 1972 de Duitse maar wereldvermaarde versie van de Döner Kebab uitvond. In Berlijn flikkeren enkel neon-plakkaten met 'Schawarma' of 'Döner'. Schawarma zou Arabisch en met lam zijn, Döner Turks en met kalfsvlees.
[De concurrentie: 1001 Falafel]
De Vlaamse bevolking verdeel ik gemakshalve in twee kampen onder: zij die pita met één t schrijven en zij die daarvoor twee t's nodig hebben. In Gent kon ik mij aardig druk maken over de laattijdigheid van het sausgieten op een pitta. Daardoor hing er bij de eerste schrokken saus aan de neustop terwijl de laatste happen naar schoenzool smaakten. Ik durfde de uitbater nooit op deze gemiste kans attent maken, daar ik zelfs in mijn stamzaak slechts met moeite en vereende krachten één volle getrouwheidskaart bijeenvrat.
De oplossing voor deze heikele kwestie is nochtans simpel en standaard in Berlijn. De saus wordt als eerste in het - in een soort wafelijzer voorverwarmde! - broodje gepenseeld. "Lkss" [looksaus] is in Berlijn weliswaar onbekend. Men verkiest er yoghurtsaus.
[Laatste Döner in Berlijn]
Na saus en vlees komen natuurlijk de groenten. 'Komplett?', vraagt de waard, in plaats van het vertrouwde 'alle vitamientjes?'. Nooit worteltjes in Berlijn, wel komkommers en maïs.
De prijs voor deze smaakbom is symbolisch. Voor 2,50 euro tikt een Berlijnse burger met occasionele fornuisfobie een degelijke pitta op de kop. Samen spelen de Duitsers 83 miljoen kilogram döner per jaar naar binnen...
