Per toeval hoorde ik op Radio Eins een item over het “Flachlandfest”, een tiendaagse culturele happening over Nederland en Vlaanderen.Zaterdagavond werd het feest afgetrapt in zaal Babylon. Voor de deur stond een oranje caravan. Twee Hollanders liftten met deze sleurhut zónder auto van Nederland naar Berlijn. Onderweg zochten ze auto’s met trekhaak, waaraan ze hun paleis op wielen koppelden. Origineel liftconcept!
In de inkomhal verkochten Kezen pondjes drop en stroopwafels in puntzakken. Enkele toeschouwers hadden voor de gelegenheid zelfs hun mooiste oranje shirt aangetrokken. Een - naar verluidt bekende - Hollandse dame verzorgde de inleiding. Ze somde een rist Hollandse clichés op: kaas, molens, drugs,… Eerlijkheidshalve gaf ze zelf toe dat ze niet meteen wist waarvan Berlijners Vlaanderen moesten kennen. “Auch Drogen?”, vroeg ze weifelend.
Na de rauwe film ‘Interview’ (van de vermoorde regisseur Theo van Gogh) begon een concert van Spinvis, mét orkestje. De keet zat halfvol, maar bij handopsteking werd duidelijk dat er ook een verzameling Duitsers in de zaal zat. Voor hen zouden Spinvis’ teksten in het Duits geprojecteerd worden. Jammer genoeg is de licht verdoofde zanger Erik iets te anarchistisch voor dit strakke concept. Door de vele geïmproviseerde doobiedooba’s liep hoogstens één strofe Duitse tekst simultaan met het gezang. Gelukkig konden niet-Nederlandstaligen meegenieten van geprojecteerde filmpjes. We zagen nauw bemeten huisjes, hoge stadsfietsen, schapen en polders. Je zou als Duitser zo snel mogelijk richting Wadden sporen!
Het concert werd aangekondigd als Spinvis’ release in Duitsland. Mij leek het alsof Walter De Buck zijn interprovinciale carrière op de rails zette in Diksmuide. Desalniettemin vormden „Bevor ich vergesse“ en „Ich bin ’ne Frau von vierzig mit ’ner Zigarette“ een geinige overgang van de Lage Landen naar de metropool Berlijn.
