Flat

Op zoek naar de Baumarkt in m'n buurt, botste ik op deze vrolijke woonkazerne.

Aldi

Dankzij Het Laatste Nieuws leren we meer over het koopgedrag van Wart De Bever. Deze goede Vlaming blijkt - tussen het incasseren van kaakslagen door - al 20 jaar in de Aldi rond te karren.

Wart: "Is daar iets mis mee? Of bedoel je nu dat we dat uitspelen om ons een volks imago aan te meten? Mensen die neerkijken op mensen die in de Aldi winkelen, moeten nooit meer voor mij stemmen."

Ik zie Wart met een Karlsquell voor tv, Panda-worstje in de hand. De kinderen drinken River-limonade en grabbelen in een zakje Pirato-chips. Zijn Veerle nipt aan een glaasje Liebfraumilch.

In Berlijn zal ik Wart niet tegen het lijf lopen. Ook al zijn hier meer dan honderd Aldi's, naast de vele Netto's en Penny's. Ik ga lekker naar Lidl. Vanop m'n balkon heb ik een verrukkelijk zicht op hun gracieuze logo. Jammer genoeg kan ik net niet zien hoeveel volk er aan de kassa staat.

Flachlandfest

Per toeval hoorde ik op Radio Eins een item over het “Flachlandfest”, een tiendaagse culturele happening over Nederland en Vlaanderen.

Zaterdagavond werd het feest afgetrapt in zaal Babylon. Voor de deur stond een oranje caravan. Twee Hollanders liftten met deze sleurhut zónder auto van Nederland naar Berlijn. Onderweg zochten ze auto’s met trekhaak, waaraan ze hun paleis op wielen koppelden. Origineel liftconcept!


In de inkomhal verkochten Kezen pondjes drop en stroopwafels in puntzakken. Enkele toeschouwers hadden voor de gelegenheid zelfs hun mooiste oranje shirt aangetrokken. Een - naar verluidt bekende - Hollandse dame verzorgde de inleiding. Ze somde een rist Hollandse clichés op: kaas, molens, drugs,… Eerlijkheidshalve gaf ze zelf toe dat ze niet meteen wist waarvan Berlijners Vlaanderen moesten kennen. “Auch Drogen?”, vroeg ze weifelend.

Na de rauwe film ‘Interview’ (van de vermoorde regisseur Theo van Gogh) begon een concert van Spinvis, mét orkestje. De keet zat halfvol, maar bij handopsteking werd duidelijk dat er ook een verzameling Duitsers in de zaal zat. Voor hen zouden Spinvis’ teksten in het Duits geprojecteerd worden. Jammer genoeg is de licht verdoofde zanger Erik iets te anarchistisch voor dit strakke concept. Door de vele geïmproviseerde doobiedooba’s liep hoogstens één strofe Duitse tekst simultaan met het gezang. Gelukkig konden niet-Nederlandstaligen meegenieten van geprojecteerde filmpjes. We zagen nauw bemeten huisjes, hoge stadsfietsen, schapen en polders. Je zou als Duitser zo snel mogelijk richting Wadden sporen!

Het concert werd aangekondigd als Spinvis’ release in Duitsland. Mij leek het alsof Walter De Buck zijn interprovinciale carrière op de rails zette in Diksmuide. Desalniettemin vormden „Bevor ich vergesse“ en „Ich bin ’ne Frau von vierzig mit ’ner Zigarette“ een geinige overgang van de Lage Landen naar de metropool Berlijn.