Op een avond riep Jezus Christus zijn twaalf beste kameraden tezamen. Na een aperitief sprak hij hen toe: "Kameraden, vroeger waren onze samenkomsten veel beter georganiseerd. We woonden allemaal in dezelfde straat en werkten bij dezelfde leerlooier. Daardoor konden we tijdens elke schafttijd gezellig samen eten. Maar sinds onze werkgever door de crisis failliet is en sommigen met hun lief in een fermette buiten Nazareth wonen, heeft onze oude vriendengroep geen enkele houvast meer."
De apostelen knikten instemmend en Jezus Christus schakelde een versnelling hoger. "De chaos van de laatste tijd begint mij ferm de keel uit te hangen. Soms zien we elkaar op donderdagavond, dan weer op zondagavond na Flikken. Maar soms missen we elkaar twee weken lang. De ene keer staat Matteus achter de toog en kost een kroes twee dinar, de andere keer geeft Judas alles gratis weg. Vaak reinigt Bartolomeus achteraf de hele keet - waarvoor hulde Bartolomeus - maar evengoed stinkt het hier een week later nog steeds in alle hoeken."
De kameraden staarten beschaamd voor zich uit. "Beste vrienden," zo eindigde Jezus Christus geslepen met een emotionele toets, "ik ben terminaal ziek en het zijn mijn Laatste Dagen hier op aarde." De apostelen hoorden een speld vallen. "Maar ik wil als afscheid de boel hier nog snel reorganiseren. Voortaan zien we elkaar elke zondagochtend, klokslag tien onder het belfort. We nemen iemand in dienst om de wijnflessen te ontkurken en de stokbroden te smeren. Ieder uur gaat er een spaarvarken rond, waar iedereen braafjes één zilverling insteekt. Schluss met die chaos!"
De aanwezige apostelen applaudisseerden geestdriftig. "Deze man is visionair," orakelde Petrus, "Zijn Reorganisatie is mijn wil!".
Jezus Christus bedankte zijn kameraden voor hun geloof in Zijn reorganisatievoorstellen. Hij hing een wit blad met de taakverdeling aan het prikbord en zocht zijn hangmat op. Reorganisatie volbracht!
